BUGÜN PAZAR VE BEN SENİ ÇOK ÖZLEDİM

BUGÜN PAZAR VE BEN SENİ ÇOK ÖZLEDİM (Ibrahim... paylaşan: bornovali

SINIRLARIN ŞAHI

Beğendiğim bir köşe yazısını sizlerle paylaşmak istedim.Sınırlar...'Sınır ,nerede başlayıp nerede bittiğimizdir...'

Evlere kapıdan, kendi kapısından girilir. Bir eve pencereden giren, karşısında evin sahibini bulur ve ona bir şey hatırlatılır:

Kapının dahi bir sınırı vardır. Her kapı ona müsait, hususi bir anahtarla açılır. Kapıyı kendi anahtarıyla açıp kapamak, kapının sınırına hürmet göstermektir. Kapının sınırına hürmet eden, kapıda hoşâmedî edilir. Sınır ihlali yapanın kapılar yüzüne kapatılır, kapının dışında bırakılır. Hiç olmadı o kapıya toslar, neye uğradığını şaşırır. Sınır. Pencereden eve girmeye çalışan evin “sınırını” ihlal etmiştir. Sınır yoldur, yöntemdir, metottur, usuldür.

Sınır, kafana estiği gibi davranamama halidir. Sınırları aşan, haddini bilmez. Haddini bilmeyene hayat haddini er ya da geç bildirir.

 Haram helal demeden her şeyi ağzına götüren, Mutlak Varlık’ın bedende çizdiği yaratılış sınırlarını ihlal eder ve mide fesadına uğrayarak bekletilmeden cezasını çeker. Bu haddini bilmezlik ısrarla sürdürülürse, daha büyük bir ceza yolun üzerindedir. Kişi şişmanlık belasına toslar. O beladan malul olur. Bunun aksi de başka bir haddini bilmezliktir. Şişmanlıktan vehim derecesinde korkan biri de başka bir sınır ihlalinde bulunur. Yemeden içmeden kesilir, bir deri bir kemik kalır, bedeninin ihtiyaçlarına yüz çevirir.

Ebeveynin çocuğuna ilgisizliği nasıl bir sınır ihlaliyse, onu şımartan da sınırları ihlal etmiş sayılır. 120 km hızla gidilme müsaadesi olan otobanda 180 km ile gitmek diğer arabalara bir sınır ihlaliyse, sol şeritte 40 km tin tin giden bir araba da başka bir sınır ihlali yapmaktadır.

İnsanın kim olduğunu bilmesi elzem bir ihtiyaçtır. Olmazsa olmazıdır. Sınır bize, bizi anlatır. Bizi bize tanıtır. Ben kimim sorusunun cevabının mühim kısmıdır.

Sınır, nerede başlayıp nerede bittiğimizdir. Otobüste giderken, farkına varmadan ayağına bastığımız kişinin çatılan kaşlarıdır. Bilerek ya da bilmeyerek kırılan bir kalp, aşılan sınırdır. Yerine getirilmeyen bir sözdür. Âşık olan bir kalbin, bir kalbe hükmedememesidir. İnsanın yükseldiği yere düşüşüdür. Elden düşen bardağın havada asılı kalmayıp yere saçılan parçalarıdır. Başlangıçla bitiştir. Benle kendim arasındaki sonsuz boşluktur. Benle diğerleri arasında kapatılamayan uçurumdur. Boğazımıza takılı lokmadır. Başkasına duyulan merhamet bile bir sınırın sessizce konuşmasıdır.

 İnsan demek, ne olduğumuz kadar ne olmadığımızdır. Yapıp ettiklerimiz kadar, beceremediklerimizdir. Acizliktir, sonsuz fakirliktir.

 Sınır, insanın üzerine çöken yorgunluktur. Gündüz uyanık kalabilirken, gece ağırlaşan göz kapaklarıdır. Ayağına batan dikendir. Yakalandığımız griptir. Öksürüktür. Halsizliktir. Yağan yağmurda ıslanmak, ayazda üşümek, denizde batmak, çatıdan düşmektir.

İnsanı insan yapan, mükemmel pişirdiği yemek değildir yalnızca. Bu yemeğin tuzunu unutmaktır. Unutulmuş tuzdur sınır.

Hayat, hep bir sınır çizer önümüze. Benlik o sınırı hep geçmek ister. Varoluş o sınırın dikenli tellerine takılır. Nefis, kendini hür ve sorumsuz bilmek ister. Varoluşun etrafına çizili çitlerse nefse, başıboş olmadığını acılı şekilde öğretir.

 Hayatın bu dünya faslı doğumla başlar ama ölümle nihayete erer.

Ölüm ise sınırların şahıdır.

O çizgiyi kimse aşamaz. Her insan o çizginin, o sınırın önünde durakalır ve sonsuz acizlik hükmeder. Nefsin firavunluğu tuzla buz olur. Lakin, son pişmanlık fayda vermez.

Bu dünyada keyfemâyeşâ hayat yaşayanların ölüm karşısında bu yüzden işi zordur. Başkasının sınırlarını ihlal eden, başkalarının kendi sınırlarını ihlal etmesine ses çıkarmayan, ölümün o sert ve haşin sınırı karşısında şaşkına döner, eli ayağına dolaşır. Başkalarının ayağına basmakla ömrünü geçirmiş olanın da ölüm üzerine basar.

 Mutlak Varlık’ın koyduğu sınırlara itaatle ömrünü geçirenlereyse, ölüm şefkat ve merhametle davranır. Ölüm, iman ehlinin hizmetkarı olur. Ölüm Meleği ruhu bedenden alıp çıkarır ve berzah aleminden cennet bahçelerinden bir bahçeye götürür.

İşte böyle nefsim.

Ölüm Meleği daha gelmeden, şu sınırlarını bir kez daha, bin kez daha gözden geçirsen diyorum, ne dersin? Bu hem senin hem de benim iyiliğim için inan.
                                                                                                   Mustafa Ulusoy

AŞK-I SÜKUN

  

Hz.İbrahim'e yanı başında olan Sare'si mi daha yakındı?

Yoksa çölde bıraktığı Hacer'i mi?

Aşkta yakınlık gizliydi, Hacer de aşk...

Öyleyse en yakın olmak Hacer'e düşmüştü!

Nuriye Çeleğen' in kaleminden harika bir kitap. Hz. İbrahim'in ikinci eşi olan Hz. Hacer'i anlatan bu kitap sadece Hz.Hacer'i değil Hacer gözünden Hz.İbrahim 'in hayatını dinletmekte.Bugüne kadar farklı kişilerden de dinlediğimiz olayları sanki ilk kez dinliyor,okuyormuş heyecanı veriyor.Şiirsel anlatımıyla çok çabuk bitirilecek bir eser. Hz.Hacer ile sadece Hz.Hacer 'i tanımış olmuyor,anneliği,teslimiyeti,umudu,yalnızlığı,sabrı,rızayı,aşkı da görmüş oluyoruz onda...

Kitaptan ufak bir kısım;

''Aşk birlik fermanıydı.

Aşkta paylaşım ve kıskançlık olmazken, sevgide paylaşım olurdu. Aşk birliğe ulaşmaydı. Aşkta kesret yoktu ki paylaşım ve bölünme sıkıntısı olsundu. Sevgisi aşka ulaşamayanlar paylaşma derdine düşerdi. Sevgi pay edilebilirdi, ama aşk vahdet diliydi.

Kalbin birlik boyutu aşkta vardı ve birlik aşkla var olmuştu. ''

(( YEŞİL ))

Yeşile olan sevgim arttıkça içinde yeşil olan her şeye sevgim artmaya başladı farkettimde...Tıpkı;Allah'a olan sevgisi arttıkça insanın,içinde Allah olan her kalbe sevgisinin artması gibi...

Sonrasın da, yoldaydım  ve yol boyunca ağaçları izledim.Yeşili taşıdıkları için daha güzel gözüktüler gözüme eskisinden,daha çok sevgi daha çok güzellik tabi...Yeşili sevince yaprakların yeşili sevgiyle işlenmiş gibi geldi,evet evet yapraklarda sevgiden yapılmış sevgiyle yapılmış!

Ardından da kendimi bir ağaç gibi hayal ettim,dallar O'na ulaşmak için uzuyor sanki,yada duaya kalkmış eller gibi yukarı doğru...Onlarda da özlem var gibi geldi...Bunu yapınca içimdekileri ağaca ait zannettim galiba.

Yeşile sevgi yeşil olanı kalbime koydu,kalbimde çokça ağaçlar var artık ,sevgi ağaçları...Kökleri dalları sarmış her yanı,yaprakları da sevgiden dediğim gibi,yeşile sevgimden...
                                                D.K

YOL-CU-LUK

Bir yerden başlamalıydı yolcu,bir yerden başlamalıydı adım adım yaklaşmaya...

Yüce Mevla yaratmıştı ve uzak diyarlara göndermişti onu,yurdundan uzak topraklara...

Yaklaşmak için mesafeler gerekti çünkü;mesafeler,yaklaşmak için gerekti.Her şeyden herkesten daha yakın olana uzak olamak ne demekti?Yaratan en yakın olandı oysa,kalp O'nundu ve yalnız O'na aitti...

Fakat bunu farketmezdi kimisi ,kalbini duyamazdı çünkü...

Dünya bataklık gibiydi,nefis karanlık bir kuyu.Hepimiz mutlu olmayı istedik,güzel bir hayat düşledik ama gerçek güzelliklere ulaşmak yolunda bir şeyler yapmaktan kaçındık.Oysa bizlere cennet bekçilerinin sözlerinden haber verilmişti,onlar diyecekti ki ''Size selam olsun!Tertemiz oldunuz.Haydi ebedi kalmak üzere buraya girin.''ve gerçek mutluluğa erenlerde şöyle cevap verecekti''Hamd ,bize olan vaadini gerçekleştiren ve bize cennetten dilediğimiz yere konmak üzere bu yurda varis kılan Allah'a mahsustur.Salih amel işleyenlerin mükafatı ne güzelmiş.''Öncesinde ise Rabbin  vaadi şöyleydi''Mümin olarak ,erkek veya kadın,her kim salih ameller işlerse,işte onlar cennete girerler ve zerre kadar haksızlığa uğramazlar.''

Duymak isteseydik ne çok şeyi duyurmuştu,görmek isteseydik ne çok şeyi göstermişti,bilmek isteseydik neleri bildirmişti...Yola istemeyle başlamak gerekti öyleyse,varmayı istemek ile başlanmalıydı...

İsteyemiyorum diyen isteyebilmeyi istemek ile başlamalıydı...

Her kalp O'nun demiştik ya,bazı kalpler vardı kendini ruha duyurmuş,bazı ruhlar vardı yalnız O'nunla dolmuş...Tutunmak gerekti o dallara,gitmek gerekti O'na götüren yollarda ...

Ve sevmek gerekti...

D.K